پزشکی

به این وبلاک خوش آمدید

پزشکی

به این وبلاک خوش آمدید

دارودرمانی و افسردگی

بیماری روانی چیست؟

بیماری روانی اصطلاحی گسترده برای توصیف تعداد زیادی از بیماریهای روانپزشکی است که توانایی تفکر، احساس و رفتار شخص جهت عملکرد مناسب در تکالیف روزمره زندگی را مختل می‌نمایند. بسیاری از بیماریهای روانی در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی یعنی مقارن با زمان ورود به دانشگاه شروع می‌گردند. بعضی از مردم فقط یک دوره واحد بیماری روانی را تجربه می‌کنند، در حالیکه عده‌ای دیگر ممکن است نشانه‌های پیشرونده‌ای را تجربه نمایند. بسیاری از بیماریهای روانی حالت دوره‌ای داشته و امروزه اغلب آنها درمانپذیر هستند. تخمین زده می‌شود 20 درصد مردم در دوره‌ای از زندگی خود بیماری روانی را تحربه کنند. افراد دارای بیماری روانی می‌توانند زندگی با کیفیتی داشته باشند.

چه چیز بیماری روانی نیست؟

دوره‌هایی در زندگی وجود دارد که در آن هر شخصی ممکن است احساسهای غیر قابل کنترل ترس، فشار، ‌افسردگی، اظطراب و یا از دست‌دادن کنترل را داشته باشد. این دوره‌ها به شدت پریشان کننده هستند، اما آنها معادل بیماری روانی محسوب نمی‌شوند. در بعضی موارد گفته می‌شود که بیماری روانی همان ناتوانی هوشی است. این اصلا درست نیست. گرچه ممکن است بیماری روانی و ناتوانی هوشی همزمان وجود داشته باشند، اما هیچ ارتباطی بین این دو وجود ندارد.

وسواسهای فکری و وسواسهای عملی چه چیزهایی هستند؟

اختلال وسواس فکری-عملی اغلب موضوع لطیفه‌ها، بذله‌گوییها و شوخیها بوده است. برخلاف الگوهای کلیشه‌ای، اختلال وسواس فکری – عملی واقعی موضوعی خنده‌دار نیست. وسواس یک اختلال اضطرابی دارای پایه زیست شناختی است که اغلب از کودکی شروع می‌شود و ممکن است الگوی خانوادگی داشته باشد. اختلال وسواس فکری – عملی با وسواسهای فکری، رفتارهای اجباری و یا هر دو آنها مشخص می‌گردد. وسواسهای فکری افکار یا تجسمهای ناخوانده‌ای هستند که به صورت مکرر وارد آگاهی می‌گردند. درحالیکه رفتارهای اجباری، در ظاهر امر، رفتارها و عادات مکرر غیر قابل توقف هستند که شخص با هدف کاهش ناراحتی و اضطراب خود، آنها را انجام می‌دهد. هم افکار وسواسی و هم رفتارهای اجباری معمولاً توسط خود مبتلایان، غیر واقع گرایانه و غیر منطقی ارزیابی می‌شوند، امّا مبتلایان، خود را ناتوان از متوقف کردن آنها می‌دانند.

روان‏پریشی یا سایکوز

روان‌پریشی (سایکوز psychosis) یا اختلالات شدید روانی، نوع شدید بیماری روانی است که ویژگی عمده آن فقدان واقعیت‌سنجی یا قطع ارتباط با دنیای واقعی است. معمولاً بیمار رفتارها و صحبت‏های غیر طبیعی دارد. فعالیتهای جسمی و روانی او به حدی دچار اختلال می‏شود که باعث به هم ریختگی فعالیتهای فردی و اجتماعی‏اش می‏شود. چنین بیماری معمولاً از بیماری خود آگاهی ندارد و خود را فرد سالم می‏داند و از درمان خودداری می‏کند. در این نوع بیماری اغلب ضایعه مشخصی در مغز مشاهده نمی‏شود. روان‌پریشی را به دلیل تفاوت در شروع و سیر بیماری، مدت بیماری و بهبودی به چند گروه اصلی تقسیم می‏کنند.

غمگینی‌ها و افسردگی وشیوه‌های مواجهه با آن

آیا احساس تنهایی، غمگینی و تردید می‌کنید؟ تقریباً همه در مواقعی این احساسها را دارند. امکان این وجود دارد که توسط این احساسها گیر افتاده و در دام آنها گرفتار شوید. اما شما گرفتار نخواهید شد! شما می‌توانید بر غمگینی‌ها و افسردگی غلبه کنید. روشی خاص و یا ترکیبی از روشها که در مورد هر کسی کاربرد داشته باشد وجود ندارد. از طریق آزمایش خواهید فهمید که کدامیک به شما بیشتر کمک می کند. آنچه که می‌توانید انجام دهید:

از رختخواب خارج شوید

یکی از کارهای بسیار مهمی که می‌توانید انجام دهید، بیدار شدن در صبحها در موعد مشخص است (حتی در تعطیلات پایان هفته). ترجیحاً ساعت 7 صبح یا زودتر پیشنهاد می‌شود. داشتن نظم به کارکرد طبیعی بدن شما کمک کرده و در نتیجه احساسهای بهنجاری خواهید داشت.

نور

نور به بهتر شدن کارکرد بدن کمک می‌کند. بنابراین به محض بیدار شدن، خود را در معرض نور قرار دهید. پرده‌ها را به کناری بزنید تا نور بیشتری به درون خانه بتابد. از آن بهتر، هر چه سریعتر از منزل خارج شده و در معرض تابش نور خورشید قرار گیرید. جهت تسهیل در ورود نور عینکتان را بردارید (عینک بخشی از اشعه‌های نور را پس می‌زند). البته به خورشید خیره نشوید.!

حرکت

فعال باشید اکسیژن جلب کنید! به این معنی که بیدار شده و به مدت 5 الی 10 دقیقه در اطراف راه بروید و در صورت امکان دوچرخه سواری کنید. ورزش ملایم به جریان خون کمک کرده و اکسیژن بیشتری را به بدنتان (بویژه مغز) می‌رساند و هوشیاری و سرزندگی را در شما بهتر می‌کند.

آیا قرار است به خاطر افسردگی درمان دارویی دریافت کنید؟

شاید مشاور یا روانپزشک شما دارو درمانی را برای شما در نظر بگیرد و شما بر اساس آنچه که شنیده‌اید و یا تجارب دوستان و اعضای خانواده در شگفت باشید که چگونه داروها می‌توانند برایتان مفید باشند. اگر بخواهید اطلاعات بیشتری در مورد دارو درمانی بدست آورید، با یک روانپزشک مشاوره کنید. روانپزشک یک متخصص در طب است که در مورد تشخیص و درمان مشکلات عاطفی و روانی آموزش دیده است. روانپزشک به طور ویژه برای درمان دارویی افسردگی آموزش می‌بیند. تجویز و مصرف بی رویه داروهای ضد افسردگی مخصوصاً در رده سنی کودک و نوجوان

هشدار درباره مصرف داروهای ضدافسردگی

سازمان بین المللی غذا و دارو (FDA) نسبت به استفاده از مصرف داروهای ضد افسردگی مخصوصاً در کودکان، نوجوانان و جوانان هشدار داد. این سازمان اعلام کرد براساس تحقیقات جدید بسیاری از رفتارهای نابهنجار در این رده‌های سنی نظیر خودکشی، قتل، فرار از منزل و دیگر ناهنجارهای رفتاری به دلیل مصرف بیش از حد این قبیل داروها است. نتایج مصرف بسیاری از داروها مخصوصاً داروهای اعصاب، آرام بخش، ضدافسردگی و ... نه تنها مشخص نیست بلکه آثار سوء ناشی از استفاده از این داروها مدتها بعد مشخص می‌شود و در اغلب موارد، دیگر جایی برای جبران وجود ندارد.»

پژوهشهای انجام شده

به عقیده محققین افسردگی و دیگر مشکلات روحی - روانی خود عوامل مؤثری در بروز ناهنجاریهای رفتاری چون خودکشی، فرار از منزل، آسیب به خود و دیگران، دزدی، قتل و ... بوده و مصرف داروهای ضد افسردگی، مخصوصاً بی‌رویه و نابجا، این حالات را تشدید می‌کند. محققین بخش روانشناسی دانشگاه کلمبیا با بررسی ۴ هزار کودک، نوجوان و جوان مبتلا به افسردگی که از داروهای ضد افسردگی مصرف می‌کردند، دریافتند که ۲۵ درصد آنها حداقل برای یک بار خودکشی کرده و یا تصمیم به خودکشی داشته‌اند. همچنین دریافتند بیماران مبتلا به افسردگی از قرصهای ضدافسردگی مصرف می‌کنند. ۸/۱ بیشتر از آنهایی که فقط با روان درمانی تحت درمان قرار گرفته‌اند، دست به خودکشی زده‌اند.

با بررسی نتایج به دست آمده، FDA مؤکداً به پزشکان توصیه می‌کند تا در حد امکان از تجویز داروهای ضد افسردگی و داروهایی از این دست بکاهند چرا که پس از پایان یافتن تأثیر داروها و خارج شدن بیمار از حالت آرامش، بی‌خیالی، خلسه و ... ناشی از مصرف دارو، بیمار دچار نوعی اضطراب، هیجان، پریشانی، خشونت و ... شده و دست به رفتارهای نابهنجاری چون دزدی، قتل و خودکشی و ... می‌زند. از این رو در FDA تصمیماتی مبنی بر مبارزه جدی با تجویز و مصرف بی‌رویه داروهای ضد افسردگی مخصوصاً در رده سنی کودک و نوجوان اتخاذ شده است.

سرطان (تومور) کلیه

یکی از ۱۰ بیماری خطرناکی است که بین سنین ۵۰ تا ۷۰ سالگی شایع تر
 است و از شایع ترین بیماریهای سرطانی است و ۲ تا ۴ ٪ بیماریهای بدخیم
سرطان را شامل می شودو در قسمت اورولوژی یکی از ۳ بیماری مهم است.
مردان بیشتر از زنان (۶۰٪) به آن مبتلا می شوند.
 مصرف دخانیات همانند سیگار رل بزرگی در ایجاد آن دارد.اولین نشانه آن
معمولن وجود خون در ادرار است که در این موقع پزشک با انجام سونوگرافی به
 وجود تومور پی می برد.
بعدن با پیدایش درد در پهلوها و احساس درد در شکم همراه می باشد. اغلب معالجه
آن با برداشتن کامل کلیه است. راههای معالجه دیگری اغلب احتیاج نیست.

علت سرطان کلیه:سلول های سرطانی در همه انسانها وجود دارد که بخودی خود می میرند ویا اینکه
تحت تأثیر سیستم ایمنی بدن، اثر مخرب خود را از دست می دهند.نقش مهم در مرگ
خودبخود سلول های سرطانی را سلول مرگ از قبل طراحی شده ای ( آپوپتوزه ) انجام
می دهد.اینکه چرا بعضی از سلولهای سرطانی، با این وجود باقی مانده و تکثیر می یابند
مشخص نیست. مطمئنن علت مشخصی سبب آن نمی شود ، بلکه فاکتورهای پیچیده ای
با همدیگر ادغام شده و منجر به سرطان می شوند.
. مصرف دخانیات (سیگار) در ایجادسرطان کلیه رل بزرگی دارد.(۲۵ تا ۳۰٪)
. اضافه وزن بخصوص در خانم ها
. اشتغال به کارهایی که در معرض تماس با پنبه نسوز و کادیوم هستند
. در بیماران دیالیزی، امکان ابتلا به سرطان کلیه، به علت ایجاد کیست های زیاد، ۳۰ برابر
می باشد که در حدود ۶٪ این افراد به مرور زمان به سرطان کلیه مبتلا می شوند.
. پیوند کلیه در افراد ، احتمال سرطان کلیه را بالا می برد.
. عوامل ژنی بندرت اتفاق افتاده(۱٪) که اغلب زود و در هر ۲ کلیه ایجاد می شود.

پیشگیری:از مصرف دخانیات خودداری کنید.
رژیم غذایی مناسب و سالم

علائم:
. درد پهلوها یا یک پهلو
. خون در ادرار
. احساس فشار در شکم
. فشار خون بالا
. تب
. خستگی سردرد
. لاغر شدن
. پائین آمدن توانایی بدن
البته هر کدام از این علائم می تواند نشانه بیماری های دیگری باشند.

راههای شناخت آن:
. سونوگرافی
با سونوگرافی کیست و تومور تشخیص داده می شود.
.  سی تی اسکن که همراه با داروی بیهوشی بوده و نوع بدخیم یا خوش بین
معلوم می شود.
. تستهای آزمایشگاهی( آزمایش ادرار و خون)
وقتی معلوم شد که تومور است، مرحله بعدی تشخیص اینکه به استخوان زده یا نه؟
سپس عملکرد کلیه ها بررسی می شود. با انجام آنژیوگرافی، مویرگهای خونی بررسی
می شود.سونوگرافی از شکم نشان می دهد که آیا به کبد نیز گسترش یافته؟
عکس برداری از سینه ها نشان می دهدکه آیا ریه ها نیز درگیر شده اند؟
بندرت سی تی اسکن از مغز لازم است.

تنها با نمونه برداری بعد از عمل و آزمایشات پاتولوژی عمق تومور آشکار می شود
که آیا بافت لنفاوی و یا سایر اعضای بدن درگیر شده یا نه؟

شانس بهبودی:
متفاوت بوده و هرچه زودتر شناخته شود شانس بهبودی بالاتر است. (تا ۹۵٪)
عمل:
در چگونگی عمل و نحوه آن، وضعیت بیمار، سن او ، اینکه تومور در یک کلیه است
یا هر دو کلیه واگر در یک کلیه است عملکردکلیه دیگرچگونه است ، نقش مهمی دارد.
معمولن کلیه درگیر با تومور را بطور کلی درآورده و ماهیچه های نزدیک و بافت
لنفاوی مجاور آن را نیز . اگر هر دو کلیه دچار تومور هستند و یا فرد دارای یک کلیه
است و دچار تومور شده، پزشکان سعی می کنند تومور و قسمت هایی از کلیه را درآورند
بگونه ای که عملکرد کلیه باقی بماند.
عمل با بیهوشی کامل انجام می گیرد.
ریسک عمل ۲ تا ۳٪ است.

پس از عمل:
در روزهای اول بعد عمل ، اغلب چای نوشیده می شود و وقتی روده ها دوباره عملکرد
خود را بدست آورند ، (۳ تا ۴ روز بعد عمل) غذاهای راحت و سبک به بیمار داده می شود.

شیمی درمانی معمولن در این بیماری موثر نیست ولی در موارد وخیم آن به همراه ایمن تراپی
انجام می شود.
در نوع شدید آن که به استخوان زده، کاهش کلسم در استخوان و افزایش آن در خون دیده

می شود همراه با تشنگی زیاد، تهوع،‌ استفراغ، لرزش ماهیچه ها ، یبوست و فراموشی.
می تواند با کوما و اختلال در ضربان قلب همراه شود.اغلب به بیمار توصیه می شود که

نوشیدنی زیادی بنوشدو نمکهای متعددی بخورد.
در کنار راههای متعددی که برای درمان سرطان وجود دارد، تغذیه نقش بسیار مهمی دارد.

روزه ویا کم خوری بسیار خطرناک است و سیستم ایمنی بدن را ضعیف می کند. با

ترک سیگار ، امکان برگشت مجدد بیماری کم می شود.
به بیمار توصیه می شود خود را منزوی نکند.


تا ۳ سال بعد عمل ، توصیه می شود هر ۳ ماه یکبار، تمامی آزمایشات لازم را انجام
دهدتا خدای نکرده از برگشت سرطان ، آگاه شود.از سال سوم هر ۶ ما یک بار و پس از
چند سال ، سالی یک بار کافی است.
در حدود ۳۰ تا ۴۰ ٪ افرادسرطان کلیه مجددن آشکار می شود. در ۶۰ تا ۷۰ ٪ آنها در ۲
سال اول بروز کرده و در افرادی هم پس از ۱۵ سال بروز می کند.


بطور کلی شانس بهبودی کامل یا ۱۰۰٪ زیاد بالا نیست.